ચંદ્રહાસ આખ્યાન/કડવું ૨૭: Difference between revisions

{{Heading|કડવું ૨૭|}}

{{Color|Blue|[હાફળો-ફાફળો થતો ધૃષ્ટબુદ્ધિ મંદિરે જઈને જુએ છે તો મદનના શરીરના ચાર કટકા પડ્યા છે. ધૃષ્ટબુદ્ધિ આર્ત હૃદયે કલ્પાંત કરે છે અને કાળો કકળાટ કરે છે. પારાવાર પસ્તાવો કરીને પથ્થરથી માથું ફૂટીને આપઘાત કરે છે. સાળા સસરાના મૃત્યુના સમાચાર મળતાં જ ચંદ્રહાસને પોતાની જાત પ્રત્યે ધૃણા થાય છે.]}}

‘મદન શું મુઓ રે? હોય ન મુઓ જમાઈજી,’

ચાંડલ ચાર હો રે તેડાવ્યા પાસજી;

અંત્યજ કહે છે : ‘હો અર્થ જ સીધ્યાજી;

શત્રુ મારી હો કટકા કીધાજી.’

અડવણ<ref>અડવણ પગ ધાવું – ઉઘાડા પગે દોડવું</ref> પાગે હો ધાયો તાતજી :

વદન વીલે હીંડે હો, ડિલે પ્રસ્વેદજી;

લોચન ભરતો હો, પામ્યો અતિ ખેદજી,

અખડાયે વાટે હો, બેઠો થાતો જી;

પડિયો દીઠો હો જ્યારે કુમારજી,

જૂજવા પડ્યા છે હો કટકા ચારજી

અગ્નિજ્વાલા હો અંગે લાગીજી;

એમ પુત્રને દેખી હો, પિતા પડિયોજી;

આરત<ref>આરત – આર્ત, દુઃખી</ref> નાદે હો, આરડી રડિયોજી.

કટકા ચાર હો એકઠા કીધાજી,

બોલો, દીકરા હો, મદન ગુણંવંતાજી;

મુને અતિશે હો થઈ છે ચિંતાજી.

સેજ્યાએ સરખા હો હસતાં રોમજી;

કૃપા કરીને હો કહો કાંઈ કાલાજી;

વાંક તજીને હો, ઊઠો, સુત વહાલાજી.

તમો મુઆ તે રે હો, મારી કમાઈ<ref>કમાઈ – કરણીનું ફળ</ref>જી,

ત્રણ વરાં<ref>વર – વાર</ref> મેં રે ખપુવે<ref>ખપુવે – યુક્તિપૂર્વક</ref> કીધાજી;

દીનાનાથે રે હો, ઉગારી લીધાજી.

કીધી કરણી રે હો, કેઈ પેરે મૂકેજી;

મદન મુઓ રે હો, મન કેમ વાળું જી?

કેમ જાઉં પુરમાંહીં રે, મુખ લેઈ કાળુંજી?’

પછે મસ્તક ફોડ્યું રે, કૂટિયા પહાણજી;

પ્રાણ ગયા સસરાના જાણી જે ચંદ્રહાસ જમાઈ રે.

<br>

}}

<br>