કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – હરિશ્ચન્દ્ર ભટ્ટ/સખ્ય

૧૩. સખ્ય

⁠સમીરનું જોર, અષાઢ મેઘનો
⁠ધરિત્રીને ભીંજવતો પ્રપાત
⁠શમે, ભરે આર્દ્ર મધુર ગંધથી
મારા વાડા મહીંનો નભ કલગી સમો ગર્વિલો પારિજાત.

વસંતે જગનાં વૃક્ષો પાંગરે તે સમે તને
વરવું રૂપ ત્યાગીનું લઈને ઊભવું ગમે;
ગભીરા પૃથિવી જ્યારે સ્નાનથી પરવારતી
વર્ષાના, તવ સત્કારે એને ખોળે ફૂલો ભરી.
⁠સાથી થઈને તહીં દેવ વૃક્ષનો
⁠ઊભો હતો દેવકપાસ નાનડો,
⁠લાવણ્ય હેમંતનું આથમે અને
લજ્જાઘેરી પધારે શિશિર તવ ખીલે નાનડો એ કપાસ.

(‘સ્વપ્નપ્રયાણ’, પૃ. ૩૦-૩૧)