રામચન્દ્ર પટેલની કવિતા/નિભાડો

નિભાડો

હતા ખાડાખૈયા બરછટ હતી ભોંય વચમાં
બનાવી શોભાવી સ્થળ, શરીરમાળો ધૂળજટાઃ
તથા કંઠે કાંટા, ધખ ધખ ધખે દાહ ગરમી
અડે ઃ ફૂટે ધૂવાં શૂળ ઉઝરડા ચેહ વસમી -
ઢળે દા’ડો ત્યારે સૂરજ ઊતરી પશ્ચિમદિશા
નિરાંતે ઊંઘે, ત્યાં ભીતર ફરતી રાત બધિરા
રહે, પીડી ઃ દોડે નસ નસમહીં ખાર ઃ ઊકળે
બળે અંધાપો ને ખરખરી ચડે રાખ ડમરી.
પછી મૂકે આંખે પવન, જળ ફૂટે રગરગ,
ઊડે પંખી ઃ ઊઠે તરુ તરુ ટહુકી રુધિરમાં -
તહીં ખોલે, ખૂલે હૃદય બધું ઇંટો ફળફૂલ
બની મ્હેકે, ગ્હેંકે વળી વરસતો મેઘ તડકો.
નિભાડો બીજાને સઘળું દઈ દે ઠામ સજવા,
થતો શંભુ, પાસે કશુંય નહિ રાખે, નહિ હવા