કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – હરિકૃષ્ણ પાઠક/૪૪. ગઝલની ધા
આ દાદના ધખારાથી બ્હાર મને કાઢો,
આ છીછરા દુબારાથી બ્હાર મને કાઢો.
ઠાલા બધા ઠઠારાથી બ્હાર મને કાઢો,
આ તાલીઓના મારાથી બ્હાર મને કાઢો.
આ ઘાણ ઉપર ઘાણ ઉપર ઘાણ ઉતારે છે
કાચા અને કુંવારાથી બ્હાર મને કાઢો.
લટકી પડી છે રદ્દીફ ને કાફિયા યે ઢીલા,
આ બેવડા બફારાથી બ્હાર મને કાઢો.
આ કોણ તરન્નુમને ચાળે ચડી ગયું છે?
ધોરણ વગરના ધારાથી બ્હાર મને કાઢો.
ગરવું છે આ ઘરાણું, થોડી અદબ તો રાખો,
આ ટોળ ને ટપારાથી બ્હાર મને કાઢો.
અજવાળું આ શમાનું ફેલાવવું છે મારે,
આ જૂઠના ઝગારાથી બ્હાર મને કાઢો.
છાજે તો અહીં છાજે – મહોબત, મિજાજ, લિજ્જત,
દાદાગીરી ને ડારાથી બ્હાર મને કાઢો.
બે વાત મારે ઊંચી કહેવી છે નજાકતથી,
આ ઢોલ ને નગારાથી બ્હાર મને કાઢો.
મળવું છે ગુણીજનને શીળી કો છાંયડીમાં,
આ તોર ને તપારાથી બ્હાર મને કાઢો.
કુંદનની કસોટી તો કરનાર કરી જાણે,
નુગરે લગાવ્યા નારાથી બ્હાર મને કાઢો.
આ વાયદા વફાના, ફીશિયારીઓ ફનાની,
લખલૂટ આ લખારાથી બ્હાર મને કાઢો.
એવાં ધરે તખલ્લુસ કે પોત જાય પ્રગટી
ઉધમાતિયા અકારાથી બ્હાર મને કાઢો.
‘શાયર’ થઈ જવું છે, ખખડાવી કાણી કોડી;
આ બાપડા બિચારાથી બ્હાર મને કાઢો.
આ તાલીઓ ટપાકા, આ નાચ અને નખરાં,
આ નાટકો નઝારાથી બ્હાર મને કાઢો.
૨૩-૯-૨૦૦૩
(જળમાં લખવાં નામ, પૃ. ૨૫૨-૨૫૩)