એકલ
ઘરને ત્યજીને જનારને
મળતી વિશ્વતણી વિશાળતા;
પછવાડે અડવા થનારને
ભરખે ઘર કેરી શૂન્યતા.
મિલને ઉરયોગ નંદમાં
લહ્યું ના કે કદિ યે જુદાપણું
હતું, વાકો’દિ થશે, થયું બન્યું
મળવું ક્ષણકેરું સોણલું.
સરતી યુગ જેવડી ક્ષણો,
સહુ યે કેવળ ખાલી લાગતી:
પળ જે કિંતુ ઉરે જડાઈ છે
લઘુ તે સ્મૃતિથી ભરી ભરી.
સ્મૃતિની ક્ષણમાં જીવું યુગ,
યુગ જેવા યુગની કરું ક્ષણ.
૧૪-૬-૩૮