રહસ્યઘન અંધકાર
નાની મારી કુટિરમહીં માટી તણી દીવડીનાં
આછાં તેજે મધુરપ લહી'તી બધી જંદગીની,
ને માન્યું'તું અધુરપ કશી યે નથી, હું પ્રપૂર્ણ .
ત્યાં લાગી કો જરિક સરખી ફૂંક, દીવી બુઝાઈઃ
છાઈ મારાં સ્ફુરિત બનિયાં લોચને ધૂમ્રલેખા :
ને ઝીણી કો જલન સહ ત્યાંથી ઝરે અંધકાર.
એને સીમા નથી અતલ ઊંડાણ એનાં કશાં રે!
દીવા તેજે નયન બનિયા અંધ, તે અંધકારે
ન્યાળે છે કો નિરાળું અમિત કરુણાથી ભરેલું રહસ્ય.
૨-૫-૪૬