ધ્વનિ/વય સંધિકાલ

વય સંધિકાલ

પ્રિય! તવ વય સંધિકાલ.
ક્ષિતિજને મધુવને ઊડે છે ગુલાલ,
સમોહિત ઉરે મુજ પ્રગટે છ વ્હાલ.

તું ન કલિ,
⁠નહિ ફૂલ દલ દલ ફુલ્લ.
આધેક તે નિમીલિત દૃગ જેવું મનોહર
પ્રિય! તું તો અર્ધ વિકસિત છો મુકુલ.

તવ રૂપ રંગ તણી ઝલમલ જ્યોતિ પર
⁠નેણ મારાં ઝૂકી જાય છે સલભ સમ,
તવ મધુ ગંધ તણ અકલિત અમલથી
⁠મૂરછિત બની ઢળી જાય મુજ મન.
જલના સુનીલ નીચોલની આછી લ્હેર મહીં.
⁠સોહે તું મૃણાલ,
પ્રાણનો મધુમ મારો તારી ચહુઓર ભમે
આનંદ ગુંજન કરી સાંજ ને સકાલ.

હે ચંચલ!
⁠લોચન મીંચો ન,
⁠આણો નહિ મુખ પર અવગુંઠન અંચલ.
સલજ શી તારી મુસકાન!
સાન થકી જાણે મને કરે છે સભાન.
જાણે રહે,
“તું છો આંહીં ઘરમાંહિ, બંધ કરી દ્વાર
તવ સંગ, એકાન્તે હું
⁠વાસર પ્રદીપ તેજે ખેલું છું વિહાર.”

આનંદ હિલ્લોળે મારાં તંદ્રિત નયન
નીરખી રહે છે મુદમય કો સ્વપન.
૧-૮-૪૮