ન હવે
અહીં કાલે મારા ઘરમહીં સુંવાળું રમતીલું
હતું ઊગ્યું ભીનું સુખડ અજવાળું; હીરમઢી
રૂપાળી મોરી’તી હરખભર ભીંતો, દિલ પરે
લઈ કંકુ થાપા ઊછળતું હતું લીંપણ બધે.
કમાડો ખીલેલાં, રૂમઝૂમ થતો ઉંબર બની
ગયેલો ઝૂલો ને કલરવ થઈ તોરણ હતું
ઊડ્યુંઃ અંધારાનું રૂપ બદલી મ્હેકી મઘમઘ
થઈ કૂણો ટૌકો રણકતું હતું કોડિયું કુંભે.
બધે કાલે મીઠો હરિત કિનખાબી મલકતો
મહામૂલો મારો સમય અવ શોધુંઃ ફરી ફરી
દૃગો બે ચોંટાડુંઃ નસનસ મહીંથી તિમિરનાં
ચઢી મોડાં ફાટે – ઘુવડ-ઘૂકમાં હું ખખડતો.
ફરી આવી મોભે કદીય ન હવે ચાંદ ઠરશે,
જશે વર્ષો મારાંઃ ફરર ખરતાં પાંદ બનશે.