ધ્વનિ/સંધિકાળ: Difference between revisions

+1
(+1)
 
(+1)
Line 1: Line 1:
{{SetTitle}}
{{SetTitle}}


{{Heading|રહસ્યઘન અંધકાર}}
{{Heading|સંધિકાળ}}


{{Block center|<poem>
{{Block center|<poem>
નાની મારી કુટિરમહીં માટી તણી દીવડીનાં
વીતી ગઈ મિલનની રજની, જતાં જતાં
આછાં તેજે મધુરપ લહી'તી બધી જંદગીની,
ચંદ્રે દીધું ચરમ ચુંબન શ્વેત પદ્મને :
ને માન્યું'તું અધુરપ કશી યે નથી, હું પ્રપૂર્ણ .  
ને એ કપોલ પરના લઘુ મૌક્તિકે હતું
માધુર્ય વિશ્વભરનું વિલસી રહેલ રે!
નિઃશ્વાસ ત્યાં થકી સુણ્યો ઉરની વ્યથા તણો.


ત્યાં લાગી કો જરિક સરખી ફૂંક, દીવી બુઝાઈઃ
પંખીગણે નવ પ્રભાતનું ગાન હર્ષથી
છાઈ મારાં સ્ફુરિત બનિયાં લોચને ધૂમ્રલેખા :
રેલાવિયું દ્રુમ દ્રુમે પૃથિવી નભે વળીઃ
ને ઝીણી કો જલન સહ ત્યાંથી ઝરે અંધકાર.  
પ્રાચી મહીં પિયળની સુરખી છવાઈ ને  
વ્યાપી વસંતને પરાગ સમીરણે ભળી.  
એને સીમા નથી અતલ ઊંડાણ એનાં કશાં રે!
ઉલ્લાસનો નિધિ ત્યહીં ભરતીથી ઊછળ્યો.  
દીવા તેજે નયન બનિયા અંધ, તે અંધકારે
ન્યાળે છે કો નિરાળું અમિત કરુણાથી ભરેલું રહસ્ય.  


{{right|--૪૬ }}</poem>}}
મેં સંધિકાળ દીઠ આવત ને જનારનો,
આનંદનો કરુણ-વિહ્વલ ક્રંદના તણો :
મેં સંધિકાળ દીઠ ભૂમિ પરે અપાર્થિવ
મેળો થતો જ્યહિ નિરંતર જન્મ મૃત્યુનો.
 
{{right|--૪૫}}</poem>}}
<br>
<br>
{{HeaderNav2
{{HeaderNav2
|previous = રહસ્યઘન અંધકાર
|previous = સંધિકાળ
|next = તંતુ શો એકતાનો! 
|next = હે દીપજ્યોતિ
}}
}}