કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – હરિશ્ચન્દ્ર ભટ્ટ/રુદ્રને

૩૬. રુદ્રને

તું જ શેં પ્રલયસ્વામી એકલો,
તું જ એક અવધુત યોગી શેં!
હું ય ધ્વંસ કરતો ઘૂમી વળું.
કોઈ શક્તિ નહિ રોકશે મને,
કોણ રોકી શક્યું’તું તને કહે?

નીલકંઠ! વિષ તેં પીધું, હવે
કાલકૂટ સહુએ ચૂસું તવ,
રોમ રોમ મહીં એ હલાહલ,
ધ્વંસનું સતત ડંખતું ભલે.

ડાકલું બજતું ક્રુદ્ધ હાથમાં,
શો મૃદંગ થડકાટ આપતું
તાંડવે તુમુલ પ્રેરતું જતું,
એમ આજ પ્રલય-પ્રવૃત્તિમાં,
રે મૃદંગ, મુજ ચિત્ત, તું જ થા,
ધ્વંસઘોષ કરી પ્રેરજે મને.

લોહદંડસમ બાહુની છટા,
વિસ્તરેલ ઘૂમતી ખગોળમાં.
લોહની જ અવ કારમી ધૃતિ,
ધારી શેં ન અવ રોળવું બધું?

સ્પર્શ માત્ર નખનો થતો, ’થવા,
કેશનું ઊડતું જે જટાજૂટ,
લેતું વિશ્વ સઘળું વિનાશમાં.
એવી ઉગ્ર પ્રલયંકરી લીલા –
–ની ધૂણી ધખતી આ ઉરે અહીં.
આપ રુદ્ર, તુજ તાંડવી લીલા,
જીર્ણ જેહ થયું વિશ્વમાં બધું,
વહ્ નિમાંહી પ્રકટ્યો વિનાશ ત્યાં,
ઘૂમી ઘૂમી સઘળું જ હોમવું.
અટ્ટહાસ્ય, તુજ આસ્યની છટા,
માગું એ જ મુખની કરાલતા.
અગ્નિ-કંકણનું તેજ આપજે
આંખમાંહી, દહતો ફરી વળું.

ર્ હે વિનાશ મહીં શેષ ન કશું,
ચિત્ત, આવ, તુજને જ બાળવું.
આવજે મરુત તું ઉડાડજે,
રાખ એની દશ દિગ્ વિષે બધે.
રુદ્ર! આજ પ્રતિસ્પર્ધી આપણે,
આવ, કોણ જયી થાય જોઈએ!

(‘સ્વપ્નપ્રયાણ’, પૃ. ૧૬૧-૧૬૨)