કોડિયાં/ગાવું ના

‘ગાવું ના!’

મૂંગી તારી વેણુ શાને, કવિ?
          કવિ, જોને ઘન ગાજે:
          પાને પાને આશા બાજે:
                   ‘ગાઓને! ગાઓને!’

કહેલું કે ‘ઘણું ગાયું:
હવે ગાઈ અમર થાવું:
સૃજનને નવાજી તાજે!’
પાને પાને આશા બાજે—
                   ‘ગાઓને! ગાઓને!’

અમર જેનાં કાવ્ય માન્યાં જાતાં:
          કાલગંગાજલે અસ્ત થાતાં:
          અમર તો વિસ્મૃતિ—ગાથા;
          ‘કોઈ ન્હોતું’માં કૃત્ય થાતાં.

          મૌન મારું અમર સાને,
          યુગે યુગે ગીતો ગાજે—-
          ‘ગાવું ના! ગાવું ના!

31-3-’32