View source for અનુનય/તરસથી તૃપ્તિ લગીની ક્ષણોનું કાવ્ય

{{SetTitle}}
<center><big><big>'''તરસથી તૃપ્તિ લગીની ક્ષણોનું કાવ્ય'''</big></big></center>

<poem>
પછી આકાશોના ગહન વનના સુપ્ત પવનો 
સર્યા જાગી, જાણે પ્રથમ જ સર્યો શ્વાસ મુખથી; 
ધરામાં નીચે સૌ જલ સ્ખલી ઊઠ્યાં સહેજ સુખથી 
અને મોજાંઓનું દલ ધસમસ્યું ઘેરી ભવનો.

તરંગોમાં એવી તરસ ચઢી હેલે, ચઢી ચઢી 
કિનારાને નાખ્યો નખક્ષતથી આખો ખણી ખણી; 
ક્ષતોની પીડાને સુખ કણસતી ઘાયલ જમી; 
અહો શી તોફાની તરસ બની પ્રલ્લેજલ રમી!

હું ચારે બાજુથી જલજલથી ઘેરાઈ જઉં છું; 
મટોડી શો જાણે કણુંકણું વિખેરાઈ જઉં છું; 
પ્રસારીને બેઉ કર શરણને કોઈ ઢૂંઢૂં છું; 
અને આંખો મીંચી અવશ તવ અંગે વળગું છું. 

તૃષાના તોફની જલની વચમાં દ્વીપ પર છું; 
હું જાણે મોતીને પ્રસવતી ભીની છીપ પર છું!

૧-૧૦-’૭૬
</poem><br>
{{HeaderNav2
|previous = તરસી તરસી
|next = વરસાદમાં કોઈને વરસવાની અનુભૂતિ
}}