View source for અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/જયંત શેઠ/— (હવે ઓ જીવ!... )

{{SetTitle}}

{{Heading|— (હવે ઓ જીવ!... )|જયંત શેઠ}}

<poem>
::::::હવે ઓ જીવ! રહેવા દે ફરી ફરવાનું ચક્કરમાં,
::::::રઝળવાથી નથી દાખલ થવાતું એમના ઘરમાં.

::::::નથી એ મારા જીવતરમાં, છતાં છે મારા અંતરમાં,
::::::ગયા જો એક ઘરમાંથી તો આવ્યા એ બીજા ઘરમાં.

::::::દિલાસાની જરૂરત છે મને પ્રત્યેક ઠોકરમાં,
::::::પ્રભુ થોડી ઘણી વાચા મૂકી દે સર્વ પથ્થરમાં.

::::::બચાવીને રહો નહિ જાતને, જગના અનુભવથી,
::::::પ્રહારો એ જરૂરી છે, જીવનના શિલ્પ-ઘડતરમાં.

::::::ન આવ્યા આપ તો ઉત્સાહ ઓસરતો ગયો નિશદિન,
::::::નદી આવી નહીં તો રોજ આવી ઓટ સાગરમાં.

::::::ખબર ન્હોતી કે સપનું, રાતનું સાચું પડી જાશે,
::::::ઉઘાડી આંખ જોયું તો, ઊભા’તા આપ ઉંબરમાં.

::::::તમારાં સ્વપ્ન મેં જાગ્રત અવસ્થામાં ય જોયાં છે,
::::::વીત્યું આખું જીવન મારું પ્રણયની ગાઢ નીંદરમાં.

::::::ખીલવવા ફૂલ આશાનાં કરું છું લોહીનું પાણી,
::::::નથી એ ફૂલ એવાં જે ખીલે ઝાકળની ઝરમરમાં.

::::::જીવન મારું ટૂંકાવો ના તમે મારી ખબર પૂછી,
::::::ઘણા યે શ્વાસ ઓછા થઈ ગયા છે એના ઉત્તરમાં.
</poem>